Erdal Güzel Muharrem ayının 10’uncu günündeyiz. 1385 yıl önce Kerbela’da işlenen katliamın hatırlandığı,acıların paylaşıldığı ve hatırlandığı bu günde canlarla bir arada olmayı tercih ettik. Hz. imam Hüseyin Cemevi’nde 10 Muharrem orucu’nun iftarını kardeşlerimizle birlikte yaptık. Mütevazi bir katılımın olduğu iftarımızda su, bıçak ve et yoktu.Hak lokmasıyla açmış olduğumuz iftarımızda Mahmut Dede ile Mahmut Edebali’nin yapmış olduğu sofra duaları tüm müslümanlara mesaj niteliğindeydi. Can sıkıcı protokol konuşmalarının olmadığı bu iftar,Binali Bektaş’ın sazı eşliğinde seslendirdiği deyişlerle devam etti. Aşık Daimi ve Hatayi gibi söz ustalarının anlamlı deyişleri düşünce dünyamızı aydınlattı. “Madem ki ben bir insanım “diyen Daimi’nin sözleri ile dünyayı kucaklar gibi olduk. “Bu gün matem günü geldi /Ah Hüseyinim vah Hüseyinim” mersiyesi okunurken ayağa kalkıp sağ elimizi kalbimize koyup Hz. Hüseyin’in acısını paylaştık. Pazar günüde Afganistanlı sığınmacı kardeşlerimin daveti üzerine onlarla birlikte olmayı tercih ettik. Erzurum Büyükşehir Belediyesi’nin tahsis ettiği salonda siyahlara bürünmüş Afgan sığınmacılar haremlik ve selamlık şeklinde aileleriyle birlikte gelmişlerdi. Belli bir disiplini içerisinde salonu dolduran genç, çocuk ve yaşlı Afganlı kardeşlerimiz okunan mersiyeler eşliğinde sinelerini dövüp Kerbela acısını bu güne taşıyorlardı. Hele ,zincirlerle çocukların, gençlerin ve yaşlı kesimin sırtlarına vurmaları Hz.Hüseyin’in sevgisini ve matemini anlatıyordu. Yezid düşüncesinin dünya var olduğu müddetçe devam edeceğini , Hakkın ve haklının yanında olup bu zalimlere başkaldıran ve acıları yüreklerinde taşıyanlarında olduğunu anlatan bu sahiplenmeler zalimlerle, mazlumların dünyasını anlatmak için oldukça önemliydi. Bu iki günde yaşadığım hüznün ardından dışarıda ki düğün konvoylarını görünce,hayatın acı ve sevinç içerisinde devam ettiğini hatırlayıp dünyayı zindana çeviren, insanları ayrıştıran yezidlere lanet okudum. Erdal Güzel 06.07.2025
