Ortadoğu bir kez daha yangın yeri. Her taşın altında yeni bir hesap, her sınırın ardında yeni bir proje var. Fakat asıl facia, tüm bu planlar uygulanırken İslam dünyasının suskunluğu, tepkisizliği ve kendi kendine yabancılaşmış hâli… Biri kendi halkını susturmakla meşgul, biri iktidar koltuğunun sarsılmaması peşinde, biri dış güçlerin gölgesinde ayakta kalmaya çalışıyor, bir diğeri ise mazlum milletlere korkuyla bakıyor. Ama hepsinin birleştiği ortak bir nokta var: Gerçek düşmana karşı sessizlik. Bu sessizliğin en çarpıcı yansıması ise Ahmet Eş Sara ve onun etrafına örülen yapay karizma balonunda saklı. Bir zamanlar “İslam’ın sesi” diye lanse edilen bu kişi, bugün ABD’de gölgelerle konuşuyor; Beyaz Saray koridorlarında kendisini parlatmaya çalışırken, Ortadoğu’nun gerçek acılarına gözlerini kapatıyor. Aslında kapatmıyor—kapattırılıyor. Çünkü onun görevi başka: Kime bağıracağı, kime susacağı, neyi savunup neyi görmezden geleceği önceden belirlenmiş bir propaganda aparatından ibaret. Ahmet Eş Sara’nın ABD’de verdiği pozların ardında yatan gerçek, Trump’ın onunla kurduğu ilişki biçiminde netleşiyor. Trump’ın Sara ile dalga geçmesi, sadece bir kişiyi küçümsemek değil; o kişi üzerinden İslami değerlere yöneltilmiş alaycı bir saldırıdır. Bu mizansen, hem Sara’nın temsil iddiasını karikatürize ediyor hem de İslam’ın dünya üzerindeki imajını aşağılamak için kullanılan sembolik bir aparat hâline getiriliyor. Sara da bu tiyatronun figüranı olmaktan rahatsız görünmüyor. Ahmet Eş Sara ve ekibinin en tutarlı (!) yönü ise tutarsızlıklarıdır. Kürt sözcüğü duyulduğunda birdenbire öfkenin ve hiddetin her tonu ortaya dökülür. Bir anda hadisler, ayetler, fetvalar, kıyamet senaryoları devreye girer. Gözlerini büyüten bir hırsla konuşur; sanki bütün İslam ümmetinin yegâne tehdidi Kürtlermiş gibi… Ama konu İsrail olunca? Bir sessizlik. Bir iç çekiş. Bir diplomatik kıvırma. Sanki dillerine görünmez bir mühür vurulmuş gibi susuyorlar. Yahu hani bu adamlar “İslam’ın en uç noktasında duran yiğit savaşçılar”dı? Hani “küfrün kalbine korku salan dava adamları”ydı? Ne oldu da Filistin yanarken, Gazze enkaza dönerken, Mescid-i Aksa her gün çiğnenirken bu şahin sesler bir anda serçeye döndü? Cevabı basit: Çünkü sesleri kendilerine ait değil. Kürtlere bağırmalarına izin var. Müslüman halkları korkutmalarına izin var. Kargaşa yaratmalarına, kaos üretmelerine, İslam’ın adını karikatüre çevirmelerine izin var. Ama İsrail’e laf söylemelerine izin yok.
Bu sessizlik, Ahmet Eş Sara’nın ve çevresinin kim adına konuştuğunu; hangi aklın uzantısı olduklarını ortaya koyuyor. Şara’nın ABD’deki görünürlüğü ise aslında görünmezliğinin maskesi. Fotoğraf çektirmek, konferans salonlarında parlatılmak, medya paketleri içinde servis edilmek… Bütün bunlar Ortadoğu’da inşa edilen sahte bir prestijin vitrinidir. O vitrin üzerinden genç zihinlere “İslam’ın modern temsilcisi” gibi pazarlanıyor. Oysa gerçekte yürüdüğü koridorlar, İslam dünyasının değil; Ortadoğu’yu yeniden dizayn etmek isteyen akılların koridorlarıdır. İslam ülkelerindeki liderlerin sessizliği ise başka bir trajediyi gösteriyor. Gücü olanlara karşı susup sadece zayıfa karşı aslan kesiliyorlar. Kürt kelimesi duyulunca bir anda tüyleri kabarıyor; ama İsrail’in bölgedeki nüfuz hamlelerine karşı ağızlarını açmaya cesaret dahi edemiyorlar. Bu çarpıcı duyarsızlık, bölge liderlerinin gerçek tehdit algılarından çok uluslararası baskılara göre pozisyon aldığını kanıtlıyor. Bu yüzden güçlüye karşı susup zayıfa karşı aslan kesilirler. Bu yüzden Filistin’e gözyaşı döker gibi yaparken Suriye’de, Irak’ta, Yemen’de olan biteni görmezden gelirler. Bu yüzden İslam dünyası bir asırdır aynı soruyu soruyor: Bu coğrafyayı kim yönetiyor? Müslümanlar mı, yoksa Müslümanları yönetenler üzerinden başkaları mı? İsrail bölgeyi yeniden şekillendiriyor, ABD bu şekillendirmeyi siyasi mühendislikle tamamlıyor, Avrupa ekonomik ve medya desteğiyle süreci güçlendiriyor. Peki İslam dünyası? Sadece izliyor. Sadece bekliyor. Sadece korkuyor. Ve en trajik olanı: Kendi düşmanını kendi içinden çıkararak yapay tehditlere sarılıyor. Ahmet Eş Sara gibiler bu işin aparatı. İslam liderleri ise sessiz ortakları. Coğrafya ise sahnesi. Bu oyundan çıkmanın tek yolu ise başkalarının yazdığı senaryolara oynamayı bırakmak. Başkalarının diliyle konuşanlara değil, kendi halkının diliyle konuşanlara kulak vermek. Korkuyu değil adaleti, teslimiyeti değil cesareti, suskunluğu değil dirayeti merkeze almak… Çünkü bu coğrafya artık şunu anlamak zorunda: Gerçek Mehdi, halkların uyanışıdır. Ve o uyanış olmazsa, Sara gibiler konuşmaya; liderler susmaya devam eder.
